مارپیچ خیابان‌های حومه ی شهر، محلی که هنوز چند خانه در بین کپه های سنگریزه و آشغال از خاک و کثافت در امان مانده بود، تا که بناگاه سر از خیابان شلوغی در آوردیم. چند قدمی با موج جمعیت جلو رفتیم، و بالاخره راهمان را به گوشه ای کج کردیم، به خیابان نیم تاریکی که بر آسفالت صیقلی اش نور زننده‌ی تابلویی افتاده بود که «*سون میلز*» را نشان میداد.
سالن انتظار تماشاخانه‌ی *واریته* خلوت بود. نمایش از قبل آغاز شده بود و از پرده های کهنه‌ی قرمز رنگ همهمه‌ی حضار نفوذ می کرد. یوپ خنده کنان به تصویری در قاب اعلانات اشاره کرد که او را در هیئت گاوچرانی، مابین دو رقاصه‌ی بشاش و پرادا نشان می داد که بر سینه هایشان پولک‌های براق چسبیده بود. زیرش نوشته بود: «مرد کاردباز»
یوپ گفت: «بیا.» و تا آمدم متوجه قضایا باشم دیدم که از لای دری نیمه مخفی کشیده می شوم. از پلکان کم نوری بالا رفتیم - تنگ و مارپیچ - بوی عرق و رنگ روغن از نزدیکی صحنه حکایت داشت. یوپ پیشاپیش بود - لب پاگرد پلکانی یکدفعه توقف کرد، چمدان را زمین گذاشت و شانه هایم را فشرد، با لحن ملایمی پرسید: «آماده ای؟»
بقدری هول چنین سئوالی را داشتم که وقتی به گوشم خورد غافلگیر کنندگی اش از جا تکانم داد. ظاهرم داد میزد جوابم منفی است، چون که او با مکثی گفت: «خب؟»
هنوز دو دل بودم، و یکدفعه همهمه ی پرشور خنده ها را شنیدیم، که