باید اصالت خودمان را حفظ کنیم. آن بچه‌ی بی آزار که فهمیده باید بی آزاری اش را بس کند کیست؟ کیست که بخواهد خودش را یکباره صرف طرحهای دیگر، طرح های بی نقص بدردخورتری کند؟ میخواهم بدانم، می خواهم آگاهش کنم، چون که ما از تجربه درس های فراوانی گرفته ایم، کار ما قواعد بازی خودش را دارد که می توانم به او واگذارم، جانشینم، هنوز ناشناس است، هنوز در میان این جمع همچون گرگی در پوستین گوسفندان مشغول بازی است.
از پیش می گویم، آن قدر زنده نیستم تا او را بیابم و به رموز کار آشنایش کنم. بعدها می آید، رنگ و لعاب راستین به خود می گیرد، وقتی که مُردم و دیگر نوبت اوست که جای مرا بگیرد. با گونه های سرخ و شرم آلود جلوی پدر مادرش خواهد ایستاد و می گوید که از این وضع کلافه و بیزار است؛ و در خفا آرزو دارم آن زمان که فرا رسید هنوز از پول‌هایم قدری بماند، چون دیگر فکرهای تازه ای در سر دارم و باقی سرمایه ام را به کسی را می گذارم که نخستین علائم جانشینی مرا را به خودش دارد...
اصل قضیه این است که او این آثار و علائم را دست کم نگیرد.