متشکرم. نگهش دارید. برای خود شماست.» «نه، یک لیوان میل کنین.»
بسیار خوب پس باز هم برای تان می آرم.» بهیار لیوانها را آورد و بطری را باز کرد. چوب پنبه از میان شکست و ته آن را ناچار می بایست توی بطری فرو کرد. دیدم کشیش بور شده است، ولی گفت: «بسیار خوب. اشکالی نداره.»|
به سلامتی شما، پدر.» | «به بهبود شما.»
پس از آن لیوان را در دستش نگه داشت و به همدیگر نگاه کردیم. گاهی حرف می زدیم و با هم دوستان خوبی بودیم، ولی آن شب دشوار
بود.
موضوع چیه پدر؟ خیلی خسته به نظر می آین.» خسته ام. ولی حق ندارم خسته باشم.» «از گرماس» | «نه. حالا تازه بهاره. خیلی احساس خمودی می کنم.» « به مرض نفرت از جنگ دچار شده این.» |
نه. ولی از جنگ بیزارم.»
گفتم: «من هم ازش لذت نمی برم.» سرش را تکان داد و به بیرون پنجره نگاه کرد:
شما اهمیت نمی دهید. شما جنگ را نمی بینید. باید ببخشید، می دانم زخمی شده اید.» |
تصادفی بود.)
با اینکه زخمی شده اید، جنگ را نمی بینید. من این را تشخیص می دهم. خودم هم جنگ را نمی بینم، ولی کمی آن را حس میکنم.»