فصل سی و هفتم
در تاریکی پارو می زدم و قایق را در جهتی می راندم که باد رو به چهره ام باشد. باران بند آمده بود و فقط گاهی به شکل رگبار می آمد. هوا تاریک و باد سرد بود. کاترین را روی پاشنه قایق می دیدم، ولی آب را که پره های پارو در آن فرورفت نمی دیدم. پاروها دراز بود و چرم نداشت که از لغزیدن آنها جلوگیری کند. من میکشیدم، بلند می شدم، به جلو خم می شدم، آب را پیدا می کردم، پارو را در آن فرو می بردم و تا آنجا که می توانستم سبک و راحت پارو میکشیدم. با پهنای پره ها پارو نمیکشیدم، چون که باد همراه ما بود. می دانستم که دستهایم تاول خواهد زد و می خواستم تا آنجا که می شد دیرتر تاول بزند. قایق سبک بود و راحت پارو می خورد. من آن را در آب های تیره می راندم. چیزی نمی دیدم و امیدوار بودم که به زودی رو به روی پالانزا برسیم.
پالانزا را هرگز ندیدم، باد رو به بالای دریاچه می وزید و ما از نقطه ای گذشتیم که پالانزا را در تاریکی پنهان می کرد و هرگز چراغها را ندیدیم. سرانجام چند تا چراغ در فاصله دوردست بالای دریاچه در کنار ساحل دیدیم. آنجا اینترا بود. ولی مدتها هیچ چراغی ندیدیم و ساحلی هم ندیدیم و فقط در تاریکی محکم پارو کشیدیم و همراه موجها رفتیم. گاهی