در دوران ما دور از امکان به نظر برسد، اما بی تردید آیندگان با وجه کاملی نری به چنین مهمی دست خواهند بازید؛ چون این تنها راه چاری کینی زبان ما است که این جا به طور کلی د عام بیان شد. بنابراین، من یادداشت خود را با چنین امیدی به پایان می برم که هسته ی این مطالب بتواند در موقعیت خاص خودش ذهن و کنجکاوی خردمندان و شیفتگان نسبت به زبان و فرهنگ ایران را برانگیزد و برخواهد انگیخت، چون اندیشه برآیند نیاز محیط است، کما اینکه پیش از این بسیار کسان به این نکات توجه و کونش نشان داد ماند و این کوشش ها پیوسنگی داشته اند و دارند هم؛ و اگر نکته ای در این یادداشت تازه باشد، همانا پیشنهاد اشکل منظم و همگانی برخورد با زبان است به مثابهی یک پدیدار پویا و نیاز همگانی به آنه و نه بیش؛ و اگر این یادداشت نیز گم نشد فقط می تواند به عنوان برگهای پیشنهادی از طرف این قلم باشد به شیفتگان زبان و خردمندان فرهنگ ایران در آینده؛ چه بسا که قابل نگریستن باشد و تونبع: خوشبختانه از هنگامی که اندیشهی چنین طرحی به ذهن من رخنه کرد، در زندان به سال ۱۳۵۵، تاکنون بسیاری کوشش های ارزشمند در این زمینه انجام گرفته و آخرین خبر خوش اینکه همپای تلاش مستمر و سالیان دکتر علی روانی و همکاران وی، طرح فرهنگ جامع فارسی، زیر نظر دکتر علی اشرف صادفی آغاز شده که موجب خرسندی همگان خواهد بود.