مردم، بهرهی دلخواه به دست نخواهد آمد. خلاصه اینکه زبان مردم ایران فقط به یاری و همکاری مردم ایران، حتی به یاری کسانی که زیان را فقط مصرف میکنند و ظاهرا کمترین اهمیتی برای آن قائل نیستند، می تواند بارور، غنی و پالایش شود. و دلیلی وجود ندارد که ما از توده های - غالبا بی سواد و کم سواد مردم - توقع برخورد آگاهانه با زبان داشته باشیم. اما این نکته را نیز باید در نظر داشته باشیم که برف برخورد ناآگاهانهی مردم با زبان، به معنای بی توجهی آنها به زبان نیست و باید بدانیم که نحوی برخورد مردم با زبان به معنای آن نیست که مردم را نامتعهد نسبت به زبان تصور کنیم. بلکه لازم است ارزش زایش زبان در میان مردم و ارزش ایشان در نقل و گسترش و تعمیق زبان را درک کنیم و چنین درکی رانیز (درک مردم از ارزش خود و ارزش زبان) به ایشان انتقال بدهیم؛ و بدین وسیله بادآور شویم که توجه بافتن زبان صرفا یک بازی با وازگان نیست، بلکه هدف از توجه به زبان، توجهی است که یک ملت به فرهنگ، ملت و قومیت خود دارد و در چنین مهمی خودجویی و آگاهی بیشتر نسبت به ارزش های خود نهفته است؛ خودبابی در جهت یگانگی و تفاهم و ارزشگذاری عادلانه نسبت به یکایک اقوام و یکایک افراد ایرانی. با درک و باور چنین حنبتنی از
جانب خردمندان مسئول است که در پیگیری منظم و سازمانی، و برخوردار از پشتیبانی جدی دولت، می توان به مردم تکیه و به آنها اعتماد کرد. پس کار دشوار، پیچیده و در عین حال امیدبخش فرهنگستان فرضی ما می تواند در پیوند با انبوه مردمان گوناگون آغاز شود. به این ترتیب که فرهنگستان از صورت دربسته و کوششهای انتزاعی بیرون خواهد آمد و به صورت کانونی که رشته های بی شماری آن را به تمام نقاط ایران بپیوندند تغییر خواهد یافت. چون با تصور آنچه من در تخیل خود دارم، هسته های فرهنگی نه تنها در