از دوران های دیرین تاریخ ایران و نقش زبان فارسی در جهت تجلی روح و ارادهی مردم ایران نظیر فرون سوم تا هفتم هجری. شخصیت و قابلیت زبان فارسی در عهد جدید کاملا روشن و آشکار بوده است؛ یعنی اینکه زبان فارسی در دورهمی از استانهای انقلاب مشروطیت تا امروزه به صورت برجسته ای متحول شده و به طور مستمر و ناگسسته ای در شدن و نرشدن بوده است و در هر دهه ای به سوی پالایش بیشتر پیش رفته است.
ظهور شخصیت هایی چون علامه دهخدا، احمد کسروی، جمالزاده صادق هدایت، مجتبی مینوی و بسیاری دیگران که به امثال آل احمد، ابراهیم گلستان و شاهرخ مسکوب امداد بافته، گیرم که با خواسته های گوناگون در عقیده و اندیشه - یک هدف عام و ملی را در زمینه ی زبان و ادبیات پارسی، آگاهانه و با خود به خودی در خود داشته است و آن همانا پیرایش و پالایش و آرایش زبان بوده است از مغلق به روان و از نصنع به طبیعت و از ضعف به ندرت. در همین زمینه، البته با مایه های ناسیونالیستی افراطی، فرهنگستان زبان در عهد رضاشاه پهلوی دایر شد که خود توانست وازگان و ترکیباتی ناز ساخت را در زبان فارسی وارد کند و جا بیندازد. اما این فقط یکی از اشکال یاری رساندن به زبان است و نه تمام آن؛ چون زبان صرف نظر از قابلیتها و ظرفیت های ترکیبی، وجوه دیگری را هم دارا است که میتوان و باید از آنها بهره گرفت و دقیقا تمام وجوه ظرفیت های یک زبان در ارتباط با یکدیگر می توانند در جهت باروری آن خود را تقویت کنند و به پویشی خلاق برسند. پس کار فرهنگنانی اگرچه لازم است، اما بدان صورت خشک و انتزاعی نمی تواند کار ساز نهایی باشد و دیری نخواهد پایید که به خستگی و تکرار و جمود منجر خواهد شد. اما اگر فرهنگستان زبان به صورت زنده و
ظهور شخصیت هایی چون علامه دهخدا، احمد کسروی، جمالزاده صادق هدایت، مجتبی مینوی و بسیاری دیگران که به امثال آل احمد، ابراهیم گلستان و شاهرخ مسکوب امداد بافته، گیرم که با خواسته های گوناگون در عقیده و اندیشه - یک هدف عام و ملی را در زمینه ی زبان و ادبیات پارسی، آگاهانه و با خود به خودی در خود داشته است و آن همانا پیرایش و پالایش و آرایش زبان بوده است از مغلق به روان و از نصنع به طبیعت و از ضعف به ندرت. در همین زمینه، البته با مایه های ناسیونالیستی افراطی، فرهنگستان زبان در عهد رضاشاه پهلوی دایر شد که خود توانست وازگان و ترکیباتی ناز ساخت را در زبان فارسی وارد کند و جا بیندازد. اما این فقط یکی از اشکال یاری رساندن به زبان است و نه تمام آن؛ چون زبان صرف نظر از قابلیتها و ظرفیت های ترکیبی، وجوه دیگری را هم دارا است که میتوان و باید از آنها بهره گرفت و دقیقا تمام وجوه ظرفیت های یک زبان در ارتباط با یکدیگر می توانند در جهت باروری آن خود را تقویت کنند و به پویشی خلاق برسند. پس کار فرهنگنانی اگرچه لازم است، اما بدان صورت خشک و انتزاعی نمی تواند کار ساز نهایی باشد و دیری نخواهد پایید که به خستگی و تکرار و جمود منجر خواهد شد. اما اگر فرهنگستان زبان به صورت زنده و