بتوان گفت باور به دگرگونی . به واقع در هر حال انسان نمی تواند باوره نداشته باشد، بلکه همیشه به آنچه گذران است اشک، دارد و داشتن باوره چون با اشک، لحظه لحظه توأم است؛ انسان همیشه معذب، باقی می ماند. باور محض به واقعیت زمانه، و اینکه تغییر ناپذیر خواهد بود ذهن انسان را کرخت و آسوده می کند، اما شک هر لحظهی بودن برای انسان عذاب جستوجو را همراه دارد و امان از این عذاب روح! |
فلسفی ضرورت خدا را باید در دشت کشندهی ناباوری انسان جسرجر کرد.
سال هزار و سیصد و پنجاه و نه پایان گرفت. امسال، سال بسیار آشفتهای بود. در کشور ما برخوردها و کشمکش ها بر سر قدرت حکومت کردن بر مردم همچنان ادامه دارد. انقلاب توده های خلاین ایران در دست اندازهای پیاپی افتاده است. طرفداران به اصطلاح بورژوازی که پیش از رفتن محمدرضا شاه برای به دست گرفتن حکومت به دست و پا افتاده بودند، و دولت موقت را هم تشکیل دادند، امسال به طور مشخص نری به هم نزدیک شدند و سرانجام بر همگان روشن شد که بنی صدر را به عنوان تجسم آمال خویش برگزیده اند. و بنی صدر برای ایفای چنین نقشی از هر حیث مناسب به نظر می رسد. او هم همدان است و هم ملازاده است و هم روشن فکر است و هم جاه طلب است و هم خودبین است و هم فرصت طلب است و هم فریبکار است و طبعا هم دروغگو و هدفهایش را با تکیه بر فربب عامهی مردم و گوشه ی ابرو نشان دادن به همه ی طبغهای قدرت و در خدمت ایشان مو به مو به دقت تعقیب می کند.