مورد ادامهی کار روزگار سپری شده. این ماندن و نوشتن خیلی اهمیت دارد. چون با کتاب صوم روزگار، وارد شهر و مناسبات زندگی شهری و بازآفرینی خروارها تجربه خواهم شد، تجربیاتی که بیان شان از نظر خودم حالنی دارد مثل به منزل رسانیدن پاره ای از بار امانته. و چه دشوار است رمانی را نوشتن که مضامین آن مثل برادری آهن به نن آهنربا، به ذهن و روح نویسنده چسبیده هستند؛ حکم روزگار سپری شده که اهم اجزای آن، جه تا اینجاکه نوشته شده که تا آن جا که نوشته بشود، ذهن و روح مرا این چنین دچار، و در بعضی اوقات فلج کرده است. آیا خواهم توانست این کار را با موفقیت پایان ببرم؟ بلی، اگر سلامت باشم؛ با روحیای زنده و در همین حد ممکن