هر چه بیشتر با جهان آشنا میشوم، بیشتر از آن وحشت میکنم. در واقع خود را در برابر نیروهای ناهر و تعیین کنندهی زندگی بیشتر ناتوان حس میکنم، و این موضوع ضمن اینکه نهایی بی حصر و بیگانگی وحشتناک را بیشتر به رخم میکشد: در عین حال با صراحت و شدت جلو پندارهای آرزومندانه ام را - یعنی آن چیزهایی که تمام جوانی ام را بارآور و پرشکوه پر میکرد - میگیرد. و از شما می پرسم، هنرمند بی پندارهای شکوهمند که محمل آرزوهای بزرگ او هستند؛ چگونه میتواند ارزش های برجسته ای خلق کند؟
وحشتناک و نابودکننده خواهد بود آن لحظه ای که این نومیدی مطلق زندگی انسان بشود! در چنان صورتی چه می توان کرد؟ نطعأ راهی وجود خواهد داشت