مردم سرزمین ها آزاد و سربلند زندگی کنند. زیراناجامعه و مردم به سرزندگی و شادمانی و کار و خلانبت دست نیابند، فرد نمی تواند در پیلهی خود بدان مواهب دست یابد. آرزویم برای خودم در سال آینده هم چیزی نیست جز توانایی کار و خلاقیت، و امیدوارم دست کم بتوانم دفتر دوم روزگار سپری شده ی مردم سالخورده را در سال ۶۸ بنویسم؛ و کاش در آستانهی سال نو اسیران جنگی هم آزاد شوند. بهار است آخرا