تأثیراتی است غالبا عمیق و تعیین کننده که در ساخت و نواخت زندگی یک ملت روان بوده است، و این پدیدهی مدام در آماج دیگران، گاه میتواند غررربرانگیز باشد و گاه می تواند از جهت بقاء تحقیرشونده، اما به گمان من نقطهی شروع مطالعهای تازه را می توان به ح ب یک فرض و انگار هی این مسخ شدگی پیوسته قرار داد به جهت کوششی واقعی و واقع بینانه در جهت شناخت و بازیابی خود؛ چون من همچنان بر این اعتقاد هستم که بک ملت نا نتواند خود را بازشناسی و بازیابی کند، نخواهد توانست آهنگ حرکت خود را به سوی آینده نظم و صیان ببخشد.
اما ضمن اینکه مسخ شدگی را باید در شقوق مختلف بررسی کرد، بایستی به طور مشخص آن را به دو شی برجسته تفکیک نمود، یعنی مسخ شدگی مشخصأ جسمی و مادی و دیگر مسخ شدگی فرهنگی و اخلاقی و بدون شک با توجه به دوره های اخیر تاریخ سرزمین بزرگ و بارور ما ایران و اینکه رگهی مسخ شدگی از درون توسط عناصر خود پرورانده و از بیرون به نیروی مهاجمان مورد پیگیری عملی قرار گرفته است، توجه به موضوع مسخ شدگی فرهنگی و اخلاقی اهمیت به سزایی دارد. علت هم آن است که ایران مادر فضیحت بارترین مناطع حکومتی اش هم مستعمره به معنای مستقیم آن نبوده است تا ما بتوانیم اثرات عینی آن را به صورت نوارهای معین و روشن ارزیابی کنیم، بلکه همواره در دوره های اخیر، ما ملت دچار و گرفتار شبکه های تودرتوی پنهانی بوده ایم که به کمک همانچه مسخ شدگی از درون نامیدم، مهاجمان امکان نفری بافته اند. معنای صریح اینکه تباهی از درون، پایگاه انقیاد واقع شده است، یعنی امکان و ظرفیتی که در درون ماملت وجود داشته، تقویت شده و به صورت سگوهای هجوم علیه خود ما عمل کرده