بودند و او از آمدن شان با خبر نشده بود. فقط تصادف شاگرد آقای جونز را توی خیابان دیده بود که گفته بود دیگر قرار نیست دوا و دارو به ندرفیلد بفرستند چون دوشیزه بنت ها توی راه خانهً شان هستند. در همین حیص و بیص بود که جین آقای کالینز را به خانم فیلیپس معرفی کرد. خانم فیلیپس با او حال و احوال کرد. با نهایت ادب آقای کالینز را پذیرفت و آقای کالینز هم با ادب بیشتری به او جواب داد و معذرت خواست از این که بدون آشنایی قبلی مزاحم شده است و بعد گفت مفتخر است که به واسطه قوم و خویشی با این خانم های جوان مورد عنایت خانم فیلیپس قرار گرفته است. خانم فیلیپس از این همه ادب و تربیت حیرت کرد، اما سبک و سنگین کردن این غریبه خیلی زود به پایان رسید، چون نوبت رسید به اظهار شگفتی و پرس و جو و کنجکاوی دخترها درباره آن غریبه، و خانم فیلیپس همان چیزهایی را درباره اش گفت که خواهرزاده هایش نیز می دانستند... آقای دنی او را از لندن با خودش آورده و قرار است مأموریتی در فلان جا به عهده بگیرد. گفت که در این یک ساعت او را دیده که در خیابان بالا و پایین می رود، و اگر باز سروکله آقای ویکهام پیدا می شد کیتی و لیدیا هم می توانستند تماشا کنند، اما متأسفانه کسی از کنار پنجره ها رد نشد جز چند افسر که در مقایسه با آن غریبه حالا دیگر «آدم های خنگ و به دردنخور» محسوب می شدند. بعضی از افسرها قرار بود روز بعد با فیلیپس غذا بخورند. خاله دخترها قول داد شوهرش را وادارد که به آقای ویکهام سری بزند و او را هم دعوت کند، البته به شرط این که افراد خانواده از لانگبورن به آن جا بیایند. همه موافقت کردند، و خانم فیلیپس اصرار کرد که ورق بازی خودمانی و پر سر و صدایی هم در کار باشد و بعد هم کمی سوپ داغ با هم بخورند. تصور چنین شادی هایی خیلی جذاب بود، و دخترها شاد و سرحال از خاله شان خداحافظی کردند. آقای کالینز موقع خارج شدن باز هم عذرخواهی کرد و خانم فیلیپس با کمال ادب به او اطمینان داد که اصلا احتیاجی به عذرخواهی نیست.
وقتی به سمت خانه می رفتند، الیزابت برای جین تعریف کرد که بین آن دو