فصل ۱۰

الیزابت در گردش های خود در پارک چندبار تصادفأ به آقای دارسی برخورد... احساس کرد خیلی بدشانس است که آقای دارسی درست همان جایی سر و کله اش پیدا می شود که سر و کله هیچ کس پیدا نمی شود. برای جلوگیری از تکرار چنین برخوردی، دفعه اول به ذهنش رسید که به او نگوید آن جا کنج دلخواه تنهایی اوست... این که چه طور دفعه بعد هم آن جا پیدایش شد از عجایب بود!... اما خب، شد، حتی برای دفعه سوم. انگار نوعی بی نزاکتی عمدی یا زجر و شکنجه بود، زیرا در چنین مواقعی آقای دارسی نمی آمد رسمی حال و احوال کند و بعد ناشیانه مکثی کند و برود، بلکه لازم می دید برگردد و با الیزابت قدم بزند. هیچ وقت زیاد حرف نمی زد. الیزابت هم به خودش زحمت نمی داد که زیاد بگوید و بشنود. اما دفعه سوم الیزابت با حیرت دید که آقای دارسی چیزهای نامربوط و عجیب و غریبی می پرسد... درباره این که آیا از بودن در هانسفرد خوشش می آید، چرا دوست دارد تنهایی راه برود، و نظرش درباره خوشبختی آقا و خانم کالینز چیست. وقتی هم صحبت از روزینگز به میان آمد و الیزابت گفت که زیاد آن جا را نمی شناسد، آقای دارسی طوری حرف زد که انگار انتظار داشت الیزابت دفعه بعد که به کنت می آید در روزینگز اقامت بکند. کلمه هایی که آقای