بود، و رفتارش با این که مؤدیانه بود کمی توی ذوق می زد. از این لحاظ، بینگلی خیلی بهتر بود. بینگلی هر جا که می رفت بی برو برگرد همه از او خوش شان می آمد، اما دارسی همیشه دیگران را دلخور می کرد.
طرز حرف زدنشان درباره آن مهمانی مریتن کاملا تفاوت این دو مرد را نشان می داد. بینگلی می گفت که در عمرش آدم های به این خوبی و دخترهای به این قشنگی ندیده است: همه مهربان بودند و به او می رسیدند، تشریفات و قید و بندی در کار نبود، مقررات خشکی در کار نبود، خیلی زود با همه آدم های توی سالن احساسی آشنایی کرده بود، و دوشیزه بنت هم فرشته ای بود که قشنگ تر از او پیدا نمی شد. اما دارسی، برعکس، یک مشت آدم دیده بود که نه قشنگ بودند و نه شیک پوش. به هیچ کدام آنها کوچک ترین علاقه ای پیدا نکرده بود و از هیچ کدام شان هم لطف و مرحمتی ندیده بود. قبول داشت که دوشیزه بنت خوشگل است، اما می گفت او زیادی می خندد.
خانم هرست و خواهرش می گفتند که بله، این طور است، ... اما به هرحال از دوشیزه بنت تعریف می کردند و از او خوششان می آمد. می گفتند که دختر شیرین و نازنینی است، و بد نیست بیشتر با او آشنا شوند. به این ترتیب، دوشیزه بنت دختر شیرین و نازنینی به حساب آمد، و بینگلی با شنیدن این تعریف و تمجیدها دست خودش را باز دید تا به این دختر بیشتر فکر کند.