که ویکهام برای به دست آوردن خود او باید کشاکش هایی را تحمل کند، و الیزابت نفع هر دو را در این می دید و از صمیم قلب برای ویکهام آرزوی خوشبختی می کرد.
همه این ها را به اطلاع خانم گاردینر رساند، و الیزابت بعد از شرح اوضاع و احوال این طور ادامه داد:
... زن دایی عزیز، حالا فکر می کنم چندان هم عاشق نبوده ام. اگر آن شور و سودای پاک و تعالی بخش در سرم بود، لابد حالا از شنیدن اسمش هم بدم می آمد و کینه اش را به دل می گرفتم. ولی احساساتم نه فقط در مورد او صمیمانه است، بلکه در مورد دوشیزه کینگ هم نظر بدی ندارم. اصلا از این دوشیزه بدم نمی آید، و هیچ دلم نمی خواهد فکر کنم که دختر خوبی نیست. در کل این قضیه، عشقی وجود ندارد. مواظبت های من بی نتیجه نبود. البته اگر کورکورانه عاشقش می شدم مطمئنا از نظر همه اطرافیانم آدم جالب تری به حساب می آمدم، اما نمی توانم بگویم که چون یک نفر دیگر از من بیشتر مورد توجه قرار گرفته است خیلی دلخورم. مورد توجه بودن گاهی به قیمت خیلی گرانی تمام می شود. کیتی و لیدیا این تغییر عقیده ویکهام را بیش از من به دل گرفته اند. جوان اند و از کار دنیا زیاد سر در نمی آورند و هنوز به این نتیجه تلخ ترسیده اند که جوانان خوش قیافه هم مثل بقیه آدم ها باید چیز بخور و نمیری برای ادامه حیات داشته باشند.