عمل، چون برایشان بدیهی بود که یکی از شرایط واجب و اولیه جلوگیری از سرایت میکروبها، استفاده از اجناس مرغوب است. برایشان غیرقابل تحمل بود که ببینند این دکتر جوان تازه وارد، ادرار مریض را می چشد تا بفهمد مرض قند دارد یا نه و نام *شارکو* و *تروسو* را چنان با بی اعتنایی بر زبان می آورد که انگار هم اتاقی‌هایش بوده‌اند. در کلاس‌های تدریس، به همه اخطار می کرد که آمپول زدن ممکن است مهلک باشد و در عوض نسبت به شیاف که اخیرا اختراع شده بود، ایمانی شک برانگیز نشان می‌داد. با هر مسئله ای مخالفت می کرد. بر ضد عقاید همه بود. روشنفکرانه می‌خواست نوسازی کند و به شدت مقید وظایف اجتماعی بود. متانت و شوخ طبعی کنترل شده ای از خود نشان می داد، آن هم در سرزمینی که همه اهل شوخی‌های خرکی بودند. صفات نیکش، همکاران پیرش را بدگمان می کرد و موجب مسخره بازی همکاران جوان می شد.
نگرانی عمده اش وضعیت خطرناک بهداشتی شهر بود. به تمام مقامات مربوطه رجوع کرد تا جلوی فاضلاب های به یادمانده از اسپانیولی ها را که آن طور جایگاه موش ها شده بود، بگیرند و به جای آنها مجاری بسته ای بسازند که نه در دهنه بازار که در محلی دوردست تخلیه شوند. خانه های زمان استعمار که مجهزتر ساخته شده بودند، همه چاه مستراح داشتند ولی دوسوم از سکنه که در زاغه‌های سواحل مرداب ها میزیستند همگی در هوای آزاد قضای حاجت می‌کردند. مدفوع در زیر آفتاب خشک می شد و پس از مدتی کوتاه به گرد و خاکی تبدیل می شد که همه در جشن و سرور زمان کریسمس با نسیم های خنک