*دونپورت*، اتاق شماره ۱۲۱ زنگ زد. او...
- آقای استیونس؟ استیون مسینی نبود؟
- نه، آقای استیونس. با حالتی نه چندان دلچسب در مورد تلفن تو هم با او حرف زد.
ال نگاهی زیر چشمی به یادداشتها انداخت و ادامه داد: مردی که با او حرف می زد گفت سخت نگیر *رز*. اگر دوباره زنگ زد فقط به او بگو نمیدانی راجع به چه چیز حرف می زند. رز، بهتر است به دیدن مادرت در *نیوآرک* بروی، نه؟ بعدا می فرستم دنبالت.
- آنجا نمی توانم نقش بازی کنم. نه، اوه، عزیزم، من نگرانم، خیلی نگران.
- آرام باش، عزیزم. ببین چه می گویم، دیگر به تلفن جواب نده یا... فکر بهتری، بیا اینجا.
- اما اگر مامان تلفن بزند و جوابی نشنود، ناراحت می شود و... من از لحاظ روحی ضربه می خورم.
- رز، عزیزم، سخت نگیر، همه چیز به سود ماست. گوش کن، به بستگانت تلفن کن و بگو چند روز خانه نیستی، خانه تو را به وحشت می اندازد و از این قبیل بهانه ها. بعد بیا اینجا. حدود ساعت دو منتظرت هستم. حالا آرام باش، عزیزم.
- خوب بود، ال. حقیقتاً کارت خوب بود. ضبط صوت را می گذارم روی گیرنده اتوماتیک، تو برگرد و حدود دویست پایی خانه ولز پارک کن. من هم اینجا منتظرت خواهم ماند.
پس از رفتن او، وارد داروخانه ای شدم و محل هتل دونپورت را در