صورتم پایین آوردم. سبیلی مصنوعی و دو زگیل مودار هم به صورت گوشتالویم چسباندم. کمربند لوازم را بستم. فرستنده را با دقت در جیبم قرار دادم و گیرنده را زیر کف اتومبیل ال نصب کردم. سر سیم و مقداری کاغذ را به او دادم و گفتم: کار همیشگی مان را می دانی. هرچه را که شنیدی، بنویس. یک ساعت دیگر بر می گردم. آه، صبر کن، تو بیشتر از سیصد پا از آن خانه فاصله داری.
هنگامی که زنگ در خانه را به صدا در آوردم، صدای حرکت شتابنده کفشهای راحتی را شنیدم و خانم بلوندی که لباس خانه صورتی رنگ زیبایی به تن داشت، در را به رویم گشود. او زنی خوش اندام بود، چون کمتر زنی در سن بیست و پنج سالگی بد هیکل است.
صورت معمولی اش عصبی می نمود و حلقه های کبود زیر چشمانش از کم خوابی حکایت می کرد. نگاهی به دفتر یادداشتم انداختم و پرسیدم: خانم ولز؟
. بله، خودم هستم.
- خطوط این شماره اتصال کرده است. مایلم تلفتان را به خاطر ایراد احتمالی امتحان کنم.
- تلفن من مشکلی ندارد.
- بله، اما اگر اتصالی داشته باشد، احتمال دارد تمام مدار را تحت تأثیر قرار بدهد. فقط چند ثانیه طول می کشد.
- بسیار خب.
در اتاق نشیمن مبلمانی ارزان قیمت و مطابق روز قرار داشت. وانمود کردم در حال آزمایش گوشی به کمک اپراتور هستم. قطعات گوشی را از هم باز کردم و با وجود آنکه او حرکاتم را زیر نظر داشت، فرستنده ظریفی را که با خود آورده بودم جدا کردم. مطمئن بودم نمی داند چه چیزی است.