آشنا شد حس کرد که، نه زیاد هم ناراحت کننده نیست. و از آن وقت تا کنون به این مطلب می اندیشد که «با سلاح بورژووازی باید به جنگ بوروژواها رفت» و این بورژواهایی که خدادادخان به جنگ آن ها رفته است - به خصوص در روزهایی که با دوست تازه نماینده شده اش غذا می خورد - سر میز آن ها هستند و او را هم در شور و بحث امور سیاسی و غیر سیاسی خود شرکت می دهند.
معمولا ساعت چهار بعد از ظهر خدادادخان از هتل بیرون می آید. و در این ساعت کار حوزه ها و کنفرانس ها و کمیته ها تازه شروع می شود. از این جلسه به آن کمیته، و از آن به این کنفرانس و از آن جا به این شورای مشورتی... و به این صورت تا ساعت یازده وقت خدادادخان به بحث و انتقاد و تصمیم می گذرد. و آن وقت تازه موقع محافل «فرهنگی و خانه فرهنگی» و مجالس «نیمه سیاسی و نیمه دوستانه» است. اوقات روز خدادادخان به این طریق سپری می شود. برای روزهای تعطیل به اندازه ی کافی میتینگ و بازرسی و مصاحبه و ملاقات های بسیار خصوصی با محافل «بسیار بالاتر» هست. و به هر صورت او هرگز فرصت این را نمی یابد که به خودش برسد؛ یا مطالعه ای بکند؛ یا چیزی بنویسد.
ارباب مطبوعات و نویسندگان، حتی به عنوان مبادله یا برای تقریظ هم که شده، برای او که مدیر روزنامه ها و مجلات حزبی است همیشه به اندازه ی کافی از آثار تازه ی خود می فرستند. و خود او هم گاه از محافل «فرهنگی و خانه ی فرهنگی» کتاب هایی می آورد. ولی مگر فرصت خواندن این همه کتاب و مجله و هفته