یک یک همکارهایش سلام و علیک کرد ، و پهلوی ناظم نشست، و فراش را صدا کرد که برایش چای بیاورد و بی معطلی رو به معلم تاریخ گفت:
- خوب! بیست هزار تومان بیمه را گرفتی؟
که همه زدند به خنده . خود او هم بلندتر از همه خندید و معلم تاریخ با خونسردی گفت:
- نه. هفده سال دیگر مانده. خیال می کنی کار بیمه ی عمر هم مثل بیمه ی فرهنگی تق و لق است؟
- غصه نخور بابا! همه شان سر و ته یک کرباسند.
و برای این که حرف را گردانده باشد رو به دیگران گفت:
- خوب آقایان! درباره ی قطع شدن بیمه چه نظری دارید؟ من خیال دارم اعلام جرم کنم. می دانید چرا؟ خبر دارم که کار از کجا خراب شده. شنیده ام پول هنگفتی به جیب زده اند.
معلم تازه با لهجه ی رشتی گفت:
- از قضا بحث در همین موضوع بود. آقا! بنده هم اطلاع دارم راستی نمی شود اعلام جرم کرد آقا؟ شما سندی، مدرکی، چیزی در دست ندارید آقا؟
معلم نقاشی خنده کنان گفت:
- بر فرض هم که مدرک باشد، تازه چه فایده؟ خودتان را بی خود به دردسر نیندازید. من تصمیم گرفته ام دفترچه ی بیمه ام را قاب بگیرم بزنم بالای طاقچه. یا اصلا صفحه ی مربوط به امراضش را ه نوشته چه دردهایی دارم قاب بگیرم و بزنم بالای اتاق و هر صبح و شب زیارتش کنم و به یاد ایامی بیفتم و با آن همه خواب و خیال در پی معالجه ی خودم بوده ام.