آب داد و زیر چراغ خیابان که رسید دفترچه اش را باز کرد و در ستون امراض دید نوشته:
«ضعف اعصاب» و جلویش را دکتر امضا کرده است.
و به این طریق یک سال گذشت. یک سالی که در آن معلم نقاشی ما هشت بار به دکتر مراجعه کرد. اول با علاقه و ولع و کم کم از سر بی میلی و فقط برای این که شاید به این وسیله بتواند آدم های تازه ای را بشناسد. در این مدت دکتر های مختلف نظر خود را درباره ی او روی ستون امراض دفترچه ی بیمه اش نوشتند.
حالا معلم نقاشی دلش به این خوش بود که اقلا فهمیده بود که چه مرگی دارد. یا چه مرگ هایی دارد. دو امضای ضعف اعصاب، یکی برای معاینه ی تمام بدن، دو تا برای سینه درد و سرما خوردگی، یکی برای معاینه ی گلو و یکی هم برای بیمار کبد و آخری برای تجزیه ی خون. سه تا از نسخه هایی را که در این مدت گرفته بود پاره کرده بود و دور ریخته بود. چون همان امضای دکترها برایش کافی بود. و نسخه هایی را هم پیچیده بود دواهاشان هنوز کنار طاقچه اتاق شان افتاده بود و شیشه هاشان را که نه می خواستند، دور بریزند و نه معلم نقاشی حاضر بود لب بزند مجبور بودند هفته ای یک بار گردگیری کنند. به خصوص یک شیشه ی بزرگ روغن ماهی بود که مزاحم تر از همه بود و برای سینه دردش به او داده بودند. و این ها خودش