فاتحان می گردد، جزء دائمی یا ضروری ساخت جامعه نیستند.
در اصل، عضویت در این سه گروه موروثی نیست. کود والدین متعلق به حزب مرکزی، به دنیا که می آید به لحاظ نظری عضو حزب مرکزی نیست. ورود به هریک از شاخه های حزب، از طریق امتحان که در سن شانزده سالگی گرفته میشود، صورت می گیرد. تبعیض نژادی هم در میان نیست، تفوق یک استان بر استان دیگر نیز هم. یهودیان، سیاه پوستان، سرخ پوستان در بالاترین درجات حزبی یافت می شوند، و مدیران هر ناحیه همیشه از ساکنان آن انتخاب می شوند. در هیچ قسمت از اقیانوسیه، ساکنان آن این احساس را ندارند که مستعمره هستند و از پایتختی دوردست بر آنها حکمروایی می شود. اقیانوسیه پایتختی ندارد و رییس تشریفاتی آن کسی است که مکان او معلوم نیست. سوای این امر که زبان مشترک انگلیسی و زبان رسمی، زبان جدید است، در اقیانوسیه هیچ چیز تمرکز یافته نیست. حاکمان را، به جای پیوند خونی، وابستگی به آموزه‌ی مشترک به هم پیوند داده است. حقیقت امر اینکه جامعه ی ما سخت طبقه بندی شده است و اساس این طبقه بندی در نگاه اول موروثی می نماید. آن حرکات پس وپیشی در میان اقشار مختلف که در دوران سرمایه داری و حتی در دوران های پیش از صنعتی شدن پیش می آمد، بسیار کم شده است. بین دو شاخه ی حزب تحویل و تحولهایی صورت می گیرد، اما تا بدان حد که اخراج سست عنصرها را از حزب مرکزی تضمین کند و با گشودن راه ارتقای اعضای جاه طلب حزب. معمولی،
جنبه ی خطر را از بین ببرد. در عمل، رنجبران اجازه ی ورود به حزب را ندارند. با استعدادترینشان را که ممکن است هسته ی ایجاد نارضایتی گردند، پلیس اندیشه شناسایی میکند و از سر راه برمی دارد. اما این کیفیت امور لزوما همیشگی نیست، اساسی هم نیست. حزب، طبقه به مفهوم قدیمی آن نیست. و چون چنین، هدف آن عبارت از انتقال قدرت به فرزندان خود نیست، اگر هم راهی برای نگه داشتن تواناترین آدم ها در رأس نباشد، نسل جدیدی از قشر رنجبران استخدام می کند. در سالهای بحرانی، موروثی نبودن خط حزب در خنثی کردن مخالفان نقش عمده ای داشت. سوسیالیست قدیمی تر، که برای مبارزه با امتیاز طبقاتی آموزش دیده بود،
در اصل، عضویت در این سه گروه موروثی نیست. کود والدین متعلق به حزب مرکزی، به دنیا که می آید به لحاظ نظری عضو حزب مرکزی نیست. ورود به هریک از شاخه های حزب، از طریق امتحان که در سن شانزده سالگی گرفته میشود، صورت می گیرد. تبعیض نژادی هم در میان نیست، تفوق یک استان بر استان دیگر نیز هم. یهودیان، سیاه پوستان، سرخ پوستان در بالاترین درجات حزبی یافت می شوند، و مدیران هر ناحیه همیشه از ساکنان آن انتخاب می شوند. در هیچ قسمت از اقیانوسیه، ساکنان آن این احساس را ندارند که مستعمره هستند و از پایتختی دوردست بر آنها حکمروایی می شود. اقیانوسیه پایتختی ندارد و رییس تشریفاتی آن کسی است که مکان او معلوم نیست. سوای این امر که زبان مشترک انگلیسی و زبان رسمی، زبان جدید است، در اقیانوسیه هیچ چیز تمرکز یافته نیست. حاکمان را، به جای پیوند خونی، وابستگی به آموزه‌ی مشترک به هم پیوند داده است. حقیقت امر اینکه جامعه ی ما سخت طبقه بندی شده است و اساس این طبقه بندی در نگاه اول موروثی می نماید. آن حرکات پس وپیشی در میان اقشار مختلف که در دوران سرمایه داری و حتی در دوران های پیش از صنعتی شدن پیش می آمد، بسیار کم شده است. بین دو شاخه ی حزب تحویل و تحولهایی صورت می گیرد، اما تا بدان حد که اخراج سست عنصرها را از حزب مرکزی تضمین کند و با گشودن راه ارتقای اعضای جاه طلب حزب. معمولی،
جنبه ی خطر را از بین ببرد. در عمل، رنجبران اجازه ی ورود به حزب را ندارند. با استعدادترینشان را که ممکن است هسته ی ایجاد نارضایتی گردند، پلیس اندیشه شناسایی میکند و از سر راه برمی دارد. اما این کیفیت امور لزوما همیشگی نیست، اساسی هم نیست. حزب، طبقه به مفهوم قدیمی آن نیست. و چون چنین، هدف آن عبارت از انتقال قدرت به فرزندان خود نیست، اگر هم راهی برای نگه داشتن تواناترین آدم ها در رأس نباشد، نسل جدیدی از قشر رنجبران استخدام می کند. در سالهای بحرانی، موروثی نبودن خط حزب در خنثی کردن مخالفان نقش عمده ای داشت. سوسیالیست قدیمی تر، که برای مبارزه با امتیاز طبقاتی آموزش دیده بود،