در سراسر تاریخ مکتوب، و شاید از پایان عصر نوسنگی، سه گونه آدم در دنیا بوده اند: بالا، متوسط، پایین. آنها به راه های فراوان به طبقات فرعی تقسیم گشته اند، اسامی بیشمار و گوناگونی گرفته و شمارهی نسبی آنان، همین طور گرایش آنان به یکدیگر، از دوره ای به دورهای دیگر تغییر یافته است. اما ساخت اصلی اجتماع هیچگاه تغییر نیافته است. حتی پس از تحولات عظیم و تغییرات به ظاهر برگشت ناپذیر، همواره همان نقشینه‌ی خود را بر جای نشانده است، درست مانند دستگاه گردشنما که به رغم رانده شدن به هرسو همواره تعادل خود را باز می یابد.
- جولیا، بیداری؟ - آره عشق من، گوش میدهم. ادامه بده. معرکه است. وینستون به خواندن ادامه داد:
هدف های این سه گروه کاملا سازش ناپذیر است. هدف طبقه ی بالا این است که سر جای خود بماند. هدف طبقهی متوسط این است که جای خود را با طبقهی بالا عوض کند. هدف طبقه ی پایین، زمانی که هدفی داشته باشد چون خصلت پایدار طبقه ی پایین این است که خرکاری چنان از پا درش می آورد که، جز به تناوب، از آنچه بیرون از زندگی روزمره است آگاهی ندارد - این است که تمام تمایزات را در هم شکسته و جامعه ای بیافریند که در آن همه ی انسانها برابر باشند. به این ترتیب، در سراسر تاریخ مبارزه ای که خطوط عمدهی آن یکسان است، پی در پی تکرار می شود. دوره های دیرپایی، طبقه ی بالا به ظاهر در امن و امان بر سرپر قدرت تکیه می زند، اما همواره دیر یا زود لحظه ای پیش می آید که ایمان به خود، یا شایستگی حکومت کردن یا هردو را از دست میدهد. آنگاه است که به دست طبقه ی متوسط سرنگون می شود. طبقه متوسط در این گیرودار، با تظاهر به این امر که برای آزادی و عدالت میجنگد، طبقهی پایین را در کنار خود
جای می دهد. به محض رسیدن به هدف، طبقه ی پایین را به وضعیت بردگی دیرین برمی گرداند و خود طبقه بالا می شود. در حال طبقهی متوسط تازه ای از یکی از این دو طبقه، یا از هردو منشعب گشته و مبارزه از سر گرفته می شود. از این سه گروه، تنها طبقه پایین است که حتی به صورت گذرا هم در رسیدن به هدف به