هرچند که قراردادی رسمی منعقد نشد و اشاره ای هم به آن نرفت. هر سه قدرت به ساختن بمب اتمی ادامه میدهند و برای روز مبادا ذخیره می کنند، روزی که به باور آنها دیر یا زود خواهد آمد. در این گیرودار، سی یا چهل سال است که هنر جنگ تقریبا ساکن مانده است. از هلیکوپترها بیش از گذشته استفاده می شود، بمب افکن ها جای خود را به موشک های خودکار داده اند، و کشتی جنگی سیار و شکننده جای خود را به دژ شناور غرق ناشدنی داده است. سوای این ها، توسعه‌ی چندانی در کار نبوده است. تانک، زیردریایی، اژدر، مسلسل، حتی تفنگ و نارنجک دستی، هنوز در کارند. و به رغم کشتارهای بی پایانی که در مطبوعات و تله اسکرینها گزارش می شود، معرکه ی نومیدوار جنگ های گذشته که در آن هزارها و بلکه میلیونها آدم کشته می شدند، هرگز تکرار نشده است.
هیچ یک از سه ابر قاره دست به مانوری نمی زند که متضمن خطر جدی شکست باشد. هر زمان که پای عملیات بزرگی در میان است، معمولا حمله ای غافلگیرکننده علیه یک متحد است. هدفی که سه قدرت از آن پیروی می کنند، یا به پیروی از آن تظاهر میکنند، همسان است. نقشه این است که با تلفیقی از جنگ و چانه زدن و ضربه های به موقع خیانت، پایگاه هایی به دست آید که یکی از قارههای رقیب را در محاصرهی کامل قرار دهد و آنگاه توافقنامه ی دوستی به امضاء برسد و پیمان صلح تا آن زمان که سوءظن با لالایی به خواب فرو خوانده می شود، برقرار بماند. این مدت فرصتی به دست می دهد تا راکت های انباشته از بمب اتمی در تمام نقاط سوق الجیشی علم شوند. عاقبت همه ی آنها در آن واحد پرتاب می شوند و اثراتشان چنان پریشان ساز است که تلافی جویی را محال می کند. سپس زمان آن خواهد بود که، در تدارک حمله ای دیگر، با قدرت جهانی بر جای مانده توافقنامه ی دوستی به امضاء برسد. لازم به تذکر نیست که این نقشه
خواب و خیالی بیش نیست و تحقق آن محال است. وانگهی، جز در نواحی مورد نزاع اطراف استوا و قطب، جنگی اتفاق نمی افتد و هیچ گونه اقدامی برای تصرف خاک دشمن به عمل نمی آید. این امر بیانگر این واقعیت است که در بعضی نواحی، مرزهای میان ابر قاره ها قراردادی است. فی المثل، اروسیه می تواند به سادگی