افروخت. جمع بردگان با نیروی کار خویش آهنگ جنگ جویی مداوم را سرعت می دهند. اما اگر آنان وجود نمی داشتند، ساخت اجتماعی دنیا و روندی که با آن خود را ابقا می کند، در اساس تفاوت نمیکرد.. .
هدف اولیهی جنگ افروزی جدید (که، بر حسب اصول دوگانه باوری، مغزهای متفکر حزب مرکزی این هدف را در آن واحد هم به رسمیت می شناسند و هم به رسمیت نمی شناسند) این است که فرآورده های ماشین را، بی هیچ ارتقا در معیار عام معیشت، یکسره مصرف کند. از اواخر قرن نوزدهم به این سو، مشکل رفع ورجوع مازاد کالای مصرفی در بطن جامعه ی صنعتی نهفته بوده است. در حال حاضر، که معدودی از آدم ها غذای کافی برای خوردن دارند، چنین مشکلی حیاتی نمی نماید، حتی اگر سیر مصنوعی انهدام هم به کار نیفتاده باشد. دنیای امروز در مقام قیاس با دنیایی که پیش از ۱۹۱۴ وجود داشت، مکانی بی حاصل و گرسنه و مخروبه است. اگر هم با آینده ای خیالی، که آدم های آن دوران چشم به راهش بودند، مقایسه شود که دیگر واویلا است. در اوان قرن بیستم، رؤیای جامعه ی آینده، جامعه ای که بسیار غنی و فارغ البال و منظم و کارآمد باشد - دنیایی به درخشش الماس و گندزدایی شده، ساخته شده از شیشه و فولاد و سیمانی سفیدبرفی - بخشی از آگاهی هر انسان تحصیل کرده بود. علم و تکنولوژی با سرعتی حیرت آور رشد می کرد و تصور ادامه ی رشد امری طبیعی می نمود. اما چنین نشد، پاره ای به سبب فقر حاصل از جنگ و انقلاب های طولانی، پاره ای به دلیل وابستگی خوی تجربی اندیشه - که در جامعه ای سخت قشربندی شده امکان بقا نداشت - به پیشرفت علمی و تکنولوژیکی. به طور کلی، امروزه دنیا ابتدایی تر از پنجاه سال پیش است. نواحی عقب افتاده‌ی چندی پیش رفته شده، و ابزارهای گوناگونی، که همواره به نحوی مربوط به امور جنگ و جاسوسی پلیسی است، توسعه یافته است. اما تجربه و اختراع تا حد زیادی متوقف شده و ویرانی های جنگ اتمی دهه‌ی ۱۹۵۰ کلا جبران نشده است. با این همه، خطرات نهفته در ماشین جنگ همچنان پابرجاست. از لحظه ای که سروکله ی این ماشین پیدا شد، برای اندیشمندان روشن بود که نیاز به خرابکاری انسان، و بنابراین تا حدودی نیاز
هدف اولیهی جنگ افروزی جدید (که، بر حسب اصول دوگانه باوری، مغزهای متفکر حزب مرکزی این هدف را در آن واحد هم به رسمیت می شناسند و هم به رسمیت نمی شناسند) این است که فرآورده های ماشین را، بی هیچ ارتقا در معیار عام معیشت، یکسره مصرف کند. از اواخر قرن نوزدهم به این سو، مشکل رفع ورجوع مازاد کالای مصرفی در بطن جامعه ی صنعتی نهفته بوده است. در حال حاضر، که معدودی از آدم ها غذای کافی برای خوردن دارند، چنین مشکلی حیاتی نمی نماید، حتی اگر سیر مصنوعی انهدام هم به کار نیفتاده باشد. دنیای امروز در مقام قیاس با دنیایی که پیش از ۱۹۱۴ وجود داشت، مکانی بی حاصل و گرسنه و مخروبه است. اگر هم با آینده ای خیالی، که آدم های آن دوران چشم به راهش بودند، مقایسه شود که دیگر واویلا است. در اوان قرن بیستم، رؤیای جامعه ی آینده، جامعه ای که بسیار غنی و فارغ البال و منظم و کارآمد باشد - دنیایی به درخشش الماس و گندزدایی شده، ساخته شده از شیشه و فولاد و سیمانی سفیدبرفی - بخشی از آگاهی هر انسان تحصیل کرده بود. علم و تکنولوژی با سرعتی حیرت آور رشد می کرد و تصور ادامه ی رشد امری طبیعی می نمود. اما چنین نشد، پاره ای به سبب فقر حاصل از جنگ و انقلاب های طولانی، پاره ای به دلیل وابستگی خوی تجربی اندیشه - که در جامعه ای سخت قشربندی شده امکان بقا نداشت - به پیشرفت علمی و تکنولوژیکی. به طور کلی، امروزه دنیا ابتدایی تر از پنجاه سال پیش است. نواحی عقب افتاده‌ی چندی پیش رفته شده، و ابزارهای گوناگونی، که همواره به نحوی مربوط به امور جنگ و جاسوسی پلیسی است، توسعه یافته است. اما تجربه و اختراع تا حد زیادی متوقف شده و ویرانی های جنگ اتمی دهه‌ی ۱۹۵۰ کلا جبران نشده است. با این همه، خطرات نهفته در ماشین جنگ همچنان پابرجاست. از لحظه ای که سروکله ی این ماشین پیدا شد، برای اندیشمندان روشن بود که نیاز به خرابکاری انسان، و بنابراین تا حدودی نیاز