را ببینیم. البته دلیل دیگری هم داشتم. پولم داشت تمام می شد. اگر لیزا می مرد نسبت به «ماترکش» (این کلمه را پیش خود به طنز به کار می بردم)، حساب بانکی ای که من نمی دانستم در کدام بانک است و او شاید برخلاف توصیه کاپیتان، بیش از یک بار چک های به اسم «حامل» را در آن گذاشته بود، نمی توانستم هیچ ادعایی داشته باشم. اگر به دستورات او عمل کرده بود مبلغی بیشتر از آن چند پوند که من پیدا کرده بودم در کشوی میز اتاق خوابش بود، و در ضمن اثری از دسته چک در هیچ جا نبود، مگر این که وقتی به بیمارستان منتقل شد در جیبش بوده.
پیش از این که پاسخی از پدرم دریافت کنم به زیرزمین برگشتم و یک نامه جدید در آنجا پیدا کردم که از زیر در به داخل انداخته بودند و تمبر کشور پاناما را داشت.
کاپیتان نوشته بود: «یک چک دیگر به امضای کارور و به نام حامل ضمیمه این نامه است. این بار مبلغ آن هزار و پانصد لیر است. این مبلغی نیست که در نظر داشتم بفرستم، اما به اندازه ای ست که تو بتوانی چمدان هایت را ببندی و به اینجا، پاناما سیتی، پرواز کنی. هر هفته دوتا پرواز از لندن هست، اما باید در نیویورک هواپیما عوض کنی و من دوست ندارم، بخصوص به تنهایی، در نیویورک توقف کنی. دلایلی برای این کار وجود دارد. بهتر است با هواپیما به آمستردام بروی و از آنجا مستقیما به اینجا بیایی. سفر طولانی ای است، بنابراین خواهش می کنم بلیت درجه یک بگیر و یکی دو لیوان شامپاین هم بنوش تا کمک کنه بخوابی. روز و ساعت ورود را به آدرس کارور، آپارتادو ۳۶۱، پاناما سیتی تلگراف بزن که پیرمردی با بی صبری منتظر فرود هواپیمایت خواهد بود. نگران جیم نباش. مدتی تنها زندگی کردن برایش خوب است و زیاد طول نمی کشد که او هم به ما خواهد پیوست. در این مورد هم اقدام خواهیم کرد. کاری