از کاروان قاطرهای اسپانیایی، که بارهای طلا را از ساحل اقیانوس آرام پاناما به ساحل اقیانوس اطلس حمل می کردند (مسیر را بر روی نقشه نشانم داد)، و از حمله ای که در یک از کمینگاه به آنها کرد، حرف زد.
« آنها دزد بودند؟» «نه، گفتم که. دزد دریایی بودند.» اسپانیایی ها چه کار کردند؟» | سخت می جنگیدند. جنگجوهای واقعی بودند.» کسی هم کشته شد؟»
در مسابقه مشت زنی هم کشته هست، جنگ که جای خود را دارد.» لحظه درازی خاموش ماند و به فکر فرورفت. سپس گفت: «دزدها هرچه گیرشان بیاید می دزدند، دزدان دریایی کرورکرور.» باز هم لحظه ای طولانی به فکر فرورفت. «تصور میکنم به دزدها هم می شود گفت دزد دریایی، اما در سطح خیلی پایین. دزدها شانس و موقعیت دزدهای دریایی را نداشته اند.»
این درس فاصله به فاصله با سکوت های متعدد قطع می شد و جابه جا نام های جغرافی در آن آورده می شد. هر وقت سعی می کردم او را به داخل پرتغال بکشانم موفق نمی شدم. پس از یک سکوت دیگر، گفت: «اگر پول کافی داشتم، دوست داشتم به جایی بروم که در یک رفت - به پاناما و تمام آن سرزمین هایی که طلا دارند، اما لیزا در آنجاها خوشبخت نخواهد بود . او در آنجا احساس راحتی نخواهد کرد. با وجود این شاید روزی...» انگشتم را روی نقشه گذاشتم و برای دومین بار گفتم: «اما پرتغال. پرتغال شبیه چیست؟
مثل یک کپه ساردین می ماند.» کلمه ای به کاربرد که من شک دارم