نکرده ام - در وجود آنها توانستم بشناسم. لااقل یک چیز هست که از آن تقریبا مطمئن هستم، و آن این است که شنیدم کاپیتان، پس از یک سکوت طولانی، از لیزا پرسید: «دوباره ناراحتت کرد؟» و لیزا بی درنگ جواب داد: «نمی تواند. دیگر نمی تواند.»
آیا کاپیتان آن شب پیش ما خوابید؟ وضع طوری بود که نمی توانم در این باره چیزی بگویم. خیلی پنهان کاری می کردند. وقتی رفتم بخوابم، تا وقتی که از زیرزمین صدا می شنیدم، سعی کردم بیدار بمانم تا ببینم کاپیتان می رود یا می ماند. همچنین گوش خوابانده بودم ببینم صدای رفتن اتوموبیلی را می شنوم، اما پیش از این که صداهای زیرزمین خاموش شوند خواب رفته بودم. فقط می دانم که صبح روز بعد کاپیتان سر صبحانه
حاضر بود و این قسمت به این خاطر به یادم مانده که برای اولین بار مسئله تحصیل من در حضور او مطرح شد.
فکر می کنم با سئوالی که، به محض ملحق شدن به آنها، درباره ماشین از کاپیتان کردم، موضوع تحصیل من پیش کشیده شد. پرسیدم: «واقعأ مال شماست؟» |
البته که هست.» چه ماشینی است؟ » ( موریس مینور)
ماشین خوبی است؟»| «البته به پای ژلز نمی رسد. اما در نوع خودش خوب است.» به من رانندگی یاد می دهی؟»|
نه، هنوز به سن قانونی نرسیده ای، قانون اجازه نمی دهد.» و خطاب به لیزا افزود: «راستی، صحبت قانون شد یادم آمد. فکر میکنم، در خصوص تحصیل بچه ها نیز قوانینی هست. اما باشد، به من چه. جیم هم