بهش بگویی - اما با احتیاط، می فهمی! - که من یکی دو ماهی این دوروبرها نخواهم بود.»
چرا خودت نمی آیی بگویی؟»
نمی خواهم وارد جزئیات شوم. دوست ندارم به لیزا دروغ بگویم و حقیقت هم فقط باعث نگرانی او خواهد شد. اما بهش بگو که به شرافتم قسم میخورم - یادت باشد بهش بگویی که به شرافتم قسم میخورم که بازخواهم گشت، و همه چیز درست خواهد شد. فقط چند ماهی می روم. همین. البته عشق مرا بهش تقدیم کن - فراموش نکنی - عشق مرا.»
مکثی کرد و با نگرانی از من پرسید: «می دانی الان کجا هستی؟ بلدی برگردی؟» |
گفتم: «بله. قصابی در سرپیچ یک کوچه آنورتر است. آنجا زیاد رفته ام.»
بسیار خوب پسرم، پس ازت خداحافظی می کنم. من دیگر باید بروم.» با وجود این به نظر می رسید که میلی به رفتن ندارد. پرسید: «میانه تان خوب است؟»
گفتم: «اوه، بله. عالی.» همان طور که بهت گفتم، مامان صدایش می کنی؟» می خواهد که لیزا صدایش کنم.» از این کارها بهش می آید. دوست دارد که هر چیز صادقانه و به معنی حقیقی خود باشد. از این بابت من تحسینش می کنم، اما مشکل اینجاست که گاهی «صادقانه و به معنی حقیقی خود بودن» یک چیز می تواند کمی خطرناک باشد. مثلا خیلی عاقلانه تر خواهد بود که تو مامان صدایش کنی نه لیزا. اگر مردم بشنوند که مامان صدایش می کنی تقریبا این وضعیت را می پذیرند. سئوال نمی کنند.»