«کاپیتان؟» «مردی که شما آقای اسمیت صدایش می کنید.)
آقای کوییگلی لحظه ای چیزی نگفت. به نظر می رسید که غرق تفکر است، و هنگامی که جواب داد لحنش اندکی عتاب آمیز بود. «واقعة لازم
بود؟»
می خواهد برایم بلیت برگشت بگیرد. می خواهد با اولین هواپیما برگردم.» |
و شما؟» من نمی خواهم بروم. به او گفتم که شما کار به من پیشنهاد کرده اید.» او چه گفت؟ » عصبانی بود. ازش میترسیدم. گذاشتم آمدم بیرون.» |
آقای کوییگلی دوباره به فکر فرورفت. این مردی که من اکنون می شناختم مردی نبود که بدون فکر تصمیمی بگیرد. شاید مثل آن روز در فرودگاه از همان حساب های «ده دقیقه نه، دوازده دقیقه» می کرد. سرانجام دوباره حرف زد: «باید بگویم که من اندکی گیج شدم. چرا این قدر عصبانی بود؟ به نظرم شما اندکی نسنجیده و عجولانه عمل کردید که به او گفتید من به شما پیشنهاد کار کرده ام. هنوز هیچ توافقی صورت نگرفته. در هر حال او پدر شماست. حق دارد که...»
اما او پدر من نیست. او من را در بازی نرد - یا شطرنج - برده. شیطان میگوید شطرنج بوده.»
شیطان دیگر کیست؟»| پدر واقعی من.»
آقای کوییگلی گفت: «ای داد بیداد! فکر میکنم پیش از این که در خصوص کار به توافق برسیم شما باید قضایا را کمی برای من روشن کنید.