می کرد پول غذا و، حتی الامکان، هرچیزی را که ممکن است بخرم، به حساب هتل بنویسم. «من پیش از تاریک شدن هوا برمی گردم. فقط یک پرواز کوچک دودی رنگ است.» صد دلار هم توی پاکت گذاشته بود. یاد آن پول های ارسالی پنهانی افتادم که در دوران کودکی ام برای لیزا می آمدند. هیچ احساسی از قدرشناسی در دلم پیدا نشد - حتی خشمگین شدم، چون اصلا دلم نمی خواست پول او را خرج کنم. بیشتر ترجیح می دادم به طریقی خودم پول در بیاورم، حتی از طریق آقای کوییگلی. هیچ آدرسی از او نداشتم، چون فقط شماره تلفنش بر روی کارت بود. حتی آن دودی رنگ، دودی رنگ گفتن های او اعصابم را تحریک می کرد.
در عالم خشم تلفن را برداشتم و گران ترین صبحانه ای را که می توانستم تصورش را بکنم دستور دادم و نصفش را نخورده باقی گذاشتم. سپس رفتم پایین و در راهروی هتل آقای کوییگلی را دیدم که در کنار در از روی صندلی بلند می شود. گفت: «چه تصادف خوبی. تازه آمده بودم اینجا استراحتی بکنم. در این گرما... پدرت خانه هست؟»
گفتم: «هتل که خانه نیست؟» هنوز کفری بودم. سپس گفتم: «به قول خودش به یک پرواز کوتاه رفته.» «اه، او هم با این پروازهایش. گاهی گیر آوردنش واقعا سخت است.»
می خواهی گیرش بیاوری؟»
«اوه، من همیشه دلم می خواهد گپی با او بزنم. عقایدی دارد که برای من جالب است. حتی هنگامی که هم عقیده نیستیم.»
یادداشت کاپیتان را نشانش دادم. آقای کوییگلی پرسید: «دودی رنگ دیگر یعنی چه؟ »
زمانی می دانستم، اما فراموش کرده ام. با خودم فرهنگ لغت نیاورده ام. در هر حال فرهنگ لغت هم کمکی نخواهد کرد. فکر می کنم