درست حدس زدم که کاپیتان اسمش را یک بار دیگر، و این بار به اسمیت، تغییر داده. بعد از ویکتور و کلاریج و حتی کارور، این یکی خیلی اسم فروتنانه ای به نظر می رسید. به خاطر خودم، آرزو کردم اتفاق بدی برایش نیفتاده باشد.
غیبتش طول خواهد کشید؟»|
نمی توانم بگویم. دو سه روز؟ دو سه هفته؟ (باز هم اعداد) آقای اسمیت مرد پر مشغله ای است.»
شما با او کار می کنید؟»
به نظر می رسید این هم مثل کاپیتان از سئوال بدش می آید، چون هیچ جوابی به سئوال من نداد.
اگر همه چمدان هایت را گرفته ای، می توانیم برویم.» کجا می رویم؟»
«هتل کنتینانتال. بهتر است آنجا غذا بخورید. آقای اسمیت هزینه اش را تقبل کرده.»
کاملا می دانم دلیلش چه بود که با نگرانی به یاد یک چمدان با دوتا آجر در داخلش افتادم، اما سطح کنتینانتال خیلی بالاتر از مهمان سرای سوان بود و آقای اسمیت مطمئن در اینجا شهرت و اعتبار بیشتری داشت، چون از من مثل یک مهمان عالی قدر استقبال شد. در داخل آسانسور، که ما را به طبقه چهاردهم می برد، متصدی پذیرش هم از حالم جویا شد و هم پرسید آیا راحت آمدم یا نه. آقای کوییگلی در تمام مدت ساکت بود. در جلوی اتاقم مرد جوانی نشسته بود که تپانچه ای به کمرش بسته بود. آقای کوییگلی، با لحنی که به نظر می رسید حالتی از نارضایتی در آن هست، گفت: «این محافظ شخصی شماست.»
محافظ برای چه؟»