نخواهد کشید. مطمئن هستم که زیاد طول نخواهد کشید. کاپیتان تو.» و بعد هم بعد التحریر گریزناپذیرش: «پیش از رفتن به رختخواب از من یاد بکن.» اول نوشته بود: «وقت رفتن به رختخواب» و سپس، به دلیل مرموزی، «وقت» را خط زده و به جایش «پیش از» نوشته بود، شاید هم ترسیده بود مفهوم سکسی از آن استنباط شود و به دلیل تغییر داده بود.
من و تو زوج چندان بدبختی نبودیم، بودیم؟» پیش خود گفتم این حرف از زبان یک عاشق ادعای بسیار فروتنانه ای است. البته اگر او به راستی عاشق بود. به نظر من این زبان زبان عشق نبود. شاید دروغهایی بودند که مردی برای تسکین زنی و دور نگه داشتن او از خود به راحتی میگفت.
مقایسه ای به ذهنم آمد و از درون یک پوشه بر روی میزم چرک نویس یک نامه را که یک سال پیش نوشته بودم بیرون آوردم. همیشه نامه های عاشقانه ام را اول چرک نویس می کردم، و این یکی خطاب به دختری به نام کلارا بود که در آن زمان فکر میکردم دوستش دارم: از خودم پرسیدم (باز یک از خود پرسیدن دیگر) آیا کاپیتان هم عادت دارد نامه هایش را چرک نویس کند و نکند این نامه ای که فرستاده است چرک نویس است نه پاک نویس، چون بیشتر شبیه دست نویسی بود که آدم برای خودش نگه می دارد. در هر حال چرک نویسی کردن هیچ عیبی ندارد، در مورد مقاله هایم نیز به همین ترتیب عمل می کردم. در هر دو مورد به مقاله یا نامه عاشقانه - خیلی مایه می گذاشتم تا حداکثر تأثیر را بر روی خواننده بگذارم. به خودم میگفتم حتی شاعر نیز چرک نویس می کند و هیچ منتقدی او را به عدم صداقت متهم نمی کند. شاعر غالبا پیش نویس های اولیه اش را نگه می دارد و گاهی اینها پس از مرگ شاعر چاپ می شوند. با خود فکر کردم که اگر بخواهیم بر اساس این یک متن نهایی نامه کاپیتان،